در چه مواردی قرارهای صادره قطعی نمی‌باشند؟
بر اساس ماده 34 آیین‌نامه دادسراها و دادگاه‌های ویژه روحانیت، قرارهای صادره به جز موارد زیر پس از موافقت دادستان قطعی است:
الف) قرار بازداشت موقت که در صورت اعتراض متهم در فرصت قانونی توسط دادستان کل ویژه روحانیت یا معاون قضایی وی خارج از نوبت بررسی می‌شود و چنانچه اعتراض متهم را وارد تشخیص دهند قرار بازداشت موقت را نقض (باطل) و پرونده به منظور دریافت تأمین مناسب دیگر به شعبه صادر کننده قرار اعاده (منتقل کردن) می‌گردد.
ب) قرار منع تعقیب یا موقوفی (توقف) تعقیب که در صورت اعتراض شاکی یا مدعی خصوصی در فرصت قانونی در دادگاه ویژه روحانیت قابل رسیدگی است.
صدور قرار بازداشت
بر اساس ماده 35 این آیین‌نامه، در موارد زیر قرار بازداشت صادر می‌شود:
- به دلیل ترس از فرار متهم
- خوف (ترس) تبانی و همدستی یا امحا و از بین بردن آثار جرم
- موارد مهم از قبیل: جرائم ضدانقلابی، مواد مخدر، کلاهبرداری، ارتشاء (رشوه‌خواری)، قتل عمد و موارد مشابه
- در مواردی که آزادی متهم موجب مفسده است: از قبیل هتک حیثیت (آبرو بردن) نظام و روحانیت
همچنین طبق ماده 36 این آیین‌نامه، قرارهای تأمین باید متناسب با نوع اتهام و دلایل توجه اتهام و شخصیت متهم باشد.
ضبط وجه التزام
بر اساس ماده 37 آیین‌نامه دادسراها و دادگاه‌های ویژه روحانیت، متهمی که با وثیقه (رهن) یا کفالت (ضمانت) یا وجه التزام آزاد شده باشد، چنانچه در وقت تعیین شده بدون عذر موجه حاضر نشود وجه التزام به دستور دادستان ضبط (توقیف) می‌شود و به وثیقه‌گذار یا کفیل (ضامن) نیز اخطار می‌شود که ظرف مدت 20 روز متهم را تسلیم نماید.
در صورت عدم تسلیم متهم، وجه‌الکفاله (مبلغ ضمانت) یا مورد وثیقه به دستور دادستان ضبط و توقیف خواهد شد.
- نکته: بر اساس تبصره این ماده، مفاد و محتوای قرار و مقررات فوق باید به متلزم (متعهد)، کفیل و وثیقه‌گذار تفهیم و به امضای وی برسد.
بازداشت شهود
بر اساس ماده 38 این آیین‌نامه، دادسرای ویژه روحانیت می‌تواند شهود و مطلعین را احضار (فراخواندن) نماید، در صورت خودداری، شهود و مطلعین به دستور دادستان جلب و بازداشت خواهند شد.
بدون دیدگاه