انواع فرجامخواهی
فرجامخواهی به دو دسته فرجام اصلی و فرجام تبعی تقسیم میشود.
فرجام اصلی
فرجام اصلی، درخواست از دیوان عالی کشور برای رسیدگی به رأی صادر شده میباشد. در فرجام اصلی، پرونده و دعوای ما بین طرفین (خواهان و خوانده) بررسی نمیشود بلکه فقط رأی، مورد بررسی قرار میگیرد که جهات آن در متن قانون مشخص گردیده است.
«رسیدگی شکلی به رأی، نه رسیدگی ماهوی (اصل و اساس) به دعوی». در فرجام اصلی ضمیمه و پیوست کردن لایحه و تصویر دادنامه به دادخواست الزامی است.
فرجام تبعی
فرجام تبعی (فرعی) علیه کسانی که فرجامخواهی نکردهاند، قابل طرح نیست.
بر اساس ماده 413 قانون آیین دادرسی مدنی فرجام خوانده میتواند فقط در ضمن پاسخی که به دادخواست فرجامی میدهد از حکمی که مورد شکایت فرجامی است نسبت به جهتی که آن را به ضرر خود یا خلاف موازین شرعی و دینی و همچنین مقررات قانونی میداند تبعاً درخواست رسیدگی فرجامی نماید در این صورت درخواست فرجام تبعی به طرف ابلاغ میشود که ظرف مدت بیست روز به صورت کتبی پاسخ دهد، هر چند مدت تعیین شده برای درخواست فرجام نسبت به او منقضی شده و به پایان رسیده باشد.
بر اساس ماده 414 قانون آیین دادرسی مدنی فرجام تبعی فقط در مقابل فرجامخواه و از کسی که طرف درخواست فرجام واقع شده پذیرفته میشود.
همچنین بر اساس ماده 415 قانون آیین دادرسی مدنی، اگر فرجامخواه دادخواست فرجامی خود را استرداد نماید (پس بگیرد)، و یا دادخواست او رد شود حق درخواست فرجام تبعی نیز از بین میرود و از وی ساقط میشود، و اگر درخواست فرجام تبعی شده باشد، آن درخواست بیاثر میگردد.
بر اساس ماده 416 قانون آیین دادرسی مدنی هیچ یک از شرایط گفته شده در مواد 380 و 381 در فرجام تبعی جاری نیست.
بر اساس این ماده در فرجام تبعی نیاز به دادخواست و هزینه دادرسی نمیباشد، در حالی که فرجام اصلی دارای هزینه دادرسی میباشد، و هزینه دادرسی فرجام اصلی 5/5 درصد است.
بدون دیدگاه