رد درخواست اعاده دادرسی

رأی وحدت رویه شماره 555 مورخه 10/2/1370

در این مورد رأی وحدت رویه شماره ۵۵۵ به تاریخ 10/2/1370 هیأت عمومی دیوان عالی کشور در مقام تبیین (توضیح) غیرقابل اعتراض بودن قرار رد درخواست اعاده دادرسی (رسیدگی مجدد) صادره از مرجع تجدیدنظر از حکم صادره از دادگاه‌های حقوقی دو سابق حاکی است.

قرار رد درخواست اعاده دادرسی از حکمی که دادگاه حقوقی یک در مرحله رسیدگی تجدیدنظر (از رأی دادگاه حقوقی دو) صادر نماید به اعتبار قطعی بودن حکم در مورد اصل دعوی قطعی محسوب شده و قابل رسیدگی تجدیدنظر در دیوان عالی کشور نمی‌باشد.

بنابراین رأی شعبه 13 دیوان عالی کشور صحیح تشخیص داده می‌شود. این رأی بر اساس ماده واحده قانون وحدت رویه قضایی مصوب ١٣٢٨ برای شعب دیوان عالی کشور و برای دادگاه‌ها در موارد مشابه لازم‌الاجرا می‌باشد

.
علاوه بر موارد مذکور، چنانچه رأی صادره از دادگاه بدوی و نخستین که به واسطه فرجام‌خواهی در شعب دیوان عالی کشور قطعیت یافته، مورد درخواست اعاده دادرسی و رسیدگی مجدد از شعبه دیوان عالی کشور قرار گیرد، نیز قرار رد درخواست اعاده دادرسی صادره قطعی و غیرقابل اعتراض است، زیرا، دیوان عالی کشور عالی‌ترین مرجع قضایی بوده و مرجع دیگری بالاتر از آن که بتواند تصمیمات دیوان عالی کشور را نقض (شکستن رأی) و ابرام (تأکید) نماید وجود ندارد.

این استدلال در این مورد به این صورت بیان می‌شود، که دیوان عالی کشور مرجع رسیدگی ماهیتی نبوده و چنانچه در موردی قرار قبولی اعاده دادرسی صادر نماید رسیدگی دوباره به موضوع را به دادگاه هم‌عرض صادرکننده رأی فرجام خواسته احاله (واگذار) خواهد کرد و خود نسبت به موضوع رسیدگی ماهیتی نخواهد کرد.

به همین دلیل در مورد قرار رد درخواست اعاده دادرسی صادره از دیوان عالی کشور معیاری که برای توجیه قطعیت یا قابلیت اعتراض قراراهای رد اعاده دادرسی صادره از سایر مراجع قضایی استفاده شده بود قابل استفاده و استناد نبود، چرا که در مورد دیوان عالی کشور صدور قرار قبولی اعاده دادرسی منتهی به ارجاع و واگذاری موضوع به دادگاه هم‌عرض صادرکننده رأی فرجام‌خواسته جهت رسیدگی ماهیتی خواهد شد و مع‌الوصف رأی صادره از چنین مرجعی قابل فرجام‌خواهی در دیوان عالی کشور خواهد بود.