درباره اسناد و مدارکی که برای طرح دعوای وصول طلب نیاز دارید باید گفت از مهم‌ترین قسمت‌های دادخواست، قسمت دلایل و مستندات آن می‌باشد. یعنی هر آنچه که خواهان براساس آن خود را ذیحق و ذینفع در دریافت طلب یا وجه می‌داند، باید یک نسخه کپی برابر اصل آن ضمیمه دعوا شود و در ستون خواسته نام آن به عنوان یکی از پیوست‌ها و مستندات دعوا قید شود. در غیر این صورت نمی‌توان از اوراق و فاکتور و اسنادی که دلیل و مدرک طلب هستند در دادگاه یا شورا استفاده کرد.
از جمله مستندات و مدارک دعوا می‌توان به چک، سفته، رسید، فاکتور، قبض، قرارداد، شهادت شهود، بارنامه تحویل کالا، استشهادیه محلی، اقرارنامه و… اشاره کرد. طبق قواعد قانون آیین دادرسی مدنی، اصل مدارک و مستندات باید در اولین جلسه دادرسی به دادگاه تحویل داده شود در غیر این صورت دادگاه به سایر دلایل رسیدگی می‌کند و اگر دلایل کافی نباشد دادگاه دعوا را رد می‌کند.
اگر مدرک و سندی که مستند اصلی دعوا است نزد شخصی یا یک مرجع دولتی یا عمومی قرار دارد، خواهان می‌تواند از دادگاه بخواهد تا آن را از آن مراجع بخواهد که در صورت اهمیت آنها در سرنوشت دعوا، دادگاه مطابق ماده 212 و 213 قانون آیین دادرسی مدنی از ادارات و ارگان‌های مربوطه استعلام لازم را انجام می‌دهد.
استناد به یک سند و یا ابراز آن برای اثبات دعوا، اصولاً از وظایف اصحاب دعوا یعنی خواهان و خوانده می‌باشد و لذا اشخاص و یا مراجع دیگر را نمی‌توان به منظور اثبات دعوا، به کمک گرفت مگر به واسطه وجود مدارکی نزد ایشان.
مطابق اصل بی‌طرفی قاضی رسیدگی کننده به دعوا، دادگاه وظیفه‌ای برای جمع‌آوری و تحصیل دلیل و مدارک به نفع هر یک از طرفین دعوا ندارد و نباید جز اظهارات و مستندات طرفین اقدامی به نفع یکی از اصحاب دعوا انجام دهد و الا به تعقیب انتظامی قاضی یا دادرس دادگاه منجر خواهد شد.
طبق ماده 1288 قانون مدنی، مفاد یک سند یا مدرک در صورتی معتبر است که برخلاف قوانین و شرع نباشد.
بدون دیدگاه