انواع قرار قاطع

قرار رد دادخواست

قرار رد درخواست به دو دسته تقسیم می‌شوند:

الف) مواردی که رد دادخواست توسط دادگاه صادر می‌شود:

در مواردی که دادگاه بدوی (نخستین) یا تجدیدنظر، حسب مورد قرار رد دادخواست تجدیدنظر یا فرجام را صادر می‌نمایند، خروج پرونده از این دادگاه‌ها به مفهوم دقیق کلمه، مصداق ندارد.

در حقیقت، در این موارد دادگاه بدوی و تجدیدنظر منحصراً تکلیف بررسی تکمیل بودن دادخواست تجدیدنظر و فرجام یا در مهلت تقدیم شدن آنها را، حسب مورد دارند.

با صدور قرار رد دادخواست که قابل شکایت است، جریان دادخواست شکایت از رأی (تجدیدنظر یا فرجام) مشروط به شکایت از قرار و تصمیم مرجع بالاتر می‌باشد.

ب) صدور قرار رد دادخواست از سوی مدیر دفتر دادگاه و در غیبت وی جانشین او:

بر اساس مواد ۵۴، ۵۵، ۵۶، ۶۶ قانون آیین دادرسی مدنی، چنانچه دادخواست ناقص باشد و در صورت لزوم در مهلت‌های تعیین شده قانونی تکمیل نشود، قرار رد آن توسط مدیر دفتر دادگاه یا جانشین او صادر می‌گردد.

با توجه به این که قرار رد دادخواست صادره از دفتر دادگاه در دادگاه مرجع دادخواست، ظرف ده روز قابل شکایت می‌باشد، چنانچه قطعی شود، تمام آثار قرار رد دادخواست بر آن مترتب (ثابت) است.

سایر قرارها

قرار قبولی

بر اساس ماده ۳۰۶ قانون آیین دادرسی مدنی، چنانچه حکم غیابی ابلاغ واقعی نشده باشد و محکوم علیه غایب (کسی که رأی به ضرر او صادر شده) مدعی اطلاع از مفاد و محتوای حکم باشد، می‌تواند دادخواست واخواهی به دادگاه صادرکننده حکم غیابی تقدیم نماید.

دادگاه بدواً (در ابتدا) و خارج از نوبت در این مورد رسیدگی و در صورتی که درخواست او را مقرون (نزدیک) به صحت و درستی دانست. قرار قبولی دادخواست واخواهی را صادر می‌نماید و همچنین در مورد داشتن عذر موجه که جهات آن در ماده ۲۰۶ قانون آیین دادرسی مدنی پیش‌بینی شده است.

بر اساس ماده ۴۳۵ قانون آیین دادرسی مدنی در اعاده دادرسی (رسیدگی مجدد) دادگاه صالح در ابتدا در مورد قبول یا رد درخواست اعاده دادرسی قرار لازم را صادر می‌نماید.

* نکته: با توجه به این که قرارهای قبولی مستقلاً قابل شکایت نمی‌باشند، به اصحاب دعوا (خواهان و خوانده) ابلاغ نمی‌شوند و در نتیجه پاکنویس آنها ضرورت ندارد.

همچنین قرارهای قبولی شکل خاصی نداشته و منحصراً در صورتجلسه مکتوب می‌شوند.